گزارش بیست و پنجمین المپیاد کامپیوتر ایران - مرحله دو
روز اول:
خب از صبح شروع می کنم. صبح تو خواب و بیداری مونده بودم که اون سواله که نزدم رو بزنم یا نه. بعد که حالم اومد سر جاش و صبحونه زدم. یه احساس خاصی داشتم. دوست داشتم با یکی حرف بزنم. به خاطر همین رفتیم سراغ گوگل و با بچه ها یکم حرف زدیم و شوخی کردیم. بعدش یه ناهاری زدم و رفتم حوزه امتحان. بیرون حوزه وایساده بودیم و داشتیم حرف می زدیم که یهو آقایون فلاحت و مقیمی سر رسیدن. اقای فلاحت یه جوری قفایی به امید زد که خودش دلش سوخت. بعدم که امیر اذرمهر رو فرستادن بالا درخت که عکس بندازه. بچه های بقیه مدرسه ها هم که این صحنه رو دیدن واسه مسخره بازی با یازده دو صفر ادای سلفی در می اوردن. خلاصه رفتیم تو. یکی از این مراقب ها که خیلی جوگیر بود (چون بهش ازین دستگاها داده بودن که موبایل رو چک می کنه (البته معلوم نبود دستگاهه کار می کنه یا نه)) اومد به کاغذهای من گیر داد و وقتی فهمید که کارت امتحانمه ضایع شد و رفت. مدرسه ای که امتحان دادیم فوق العاده بد بود و من از همین تریبون شکایت خودم رو اعلام می کنم. اولا که سر و صدای بوق ماشین ها از بیرون تو گوشمون بود. دوما تهویه نداشت اونجایی که ما بودیم. سوما اواخر امتحان تو راهرو تاریک شده بود بچه ها رو اوردن تو اتاقی که ما توش بودیم. بعد که از امتحان اومدیم بیرون بارون زده و بود کیف هامون خیس شده بود. منم سریع با بچه ها خداحافظی کردم که راجب امتحان با هم صحبت نکنیم.
به قلم: محمدحسن موسوی
