از شب های عاشقی فقط یکی باقیست

خداوند بنی‌اسرائیل را برگزیده بود. اما افسوس! آنان بنی‌اسرائیل بودند. خداوند مائده فرو فرستاد. گفتند:« غذای پروردگارت را نمی‌خواهیم. سیر می‌خواهیم و پیاز و از این قبیل.» تشنه شدند. خداوند دوازده چشمه برای‌شان جاری کرد و چنان غرق نعمت‌شان کرد که غبطه‌ی جهانیان شدند. هرکدام از آنان آبشخور خویش را می‌ساخت. چیزی که صورت بستنش در این دنیا محال می‌نمود. بنی‌اسرائیل باز ظلم پیشه کردند. خداوند باز راه توبه را به آنان نمود. گفت:« در این قریه آرام گیرید. هرچه می‌خواهید، بخورید.» آنان آسوده شدند. تنها ستمکارگیرشان بود که آزارشان می‌داد. خداوند آن را نیز چاره کرد. فرمود:« به خشوع از این در آیید و بگویید: گناهان ما را فرو ریز » آنان نیامدند. یا آمدند و نگفتند. یا گفتند، ولی به طنز و سخره، واژگان‌ش را دیگرگون ساختند. خداوند بر آنان رحمت آورده بود. آنان غضب می‌خریدند. (برگرفته از سوره‌ی بقره آیات 57 تا 61 و سوره‌ی اعراف آیات 160 تا 162) خداوند ما را برگزید. اما افسوس؛ برگزیدگان ما بودیم! مایی که بنا بود بنی‌اسرائیل نباشیم. خداوند هدایت‌ش را فرو فرستاد. گفتیم: اکتفا به همین راه جمود است و تعصب. سخن دیگران را نیز باید چشید. دهان‌مان به عطر کلام خاندان وحی خوش‌بو بود، گفتیم: سیر می‌خواهیم و پیاز! رفتیم. تشنه‌کام بازگشتیم. خداوند دوازده چشمه‌ی همیشه جوشنده را بر ما عرضه کرد. آن‌گونه که راه را بازشناختیم. سیراب شدیم. رفتیم! گناه‌کار و آشفته‌حال در بیابان‌های گمراهی ذوب می‌شدیم. خداوند ما را بر بهشت آرامش فرو آورد. لقمه لقمه خوراک‌مان داد و جرعه جرعه آب‌مان نوشاند. گفت: به این سو آیید. کرنش کنید و درآیید تا شما را ببخشایم. گفت:« این علی علیه السلام است. نزد او آیید.» گفت:« فضایلش را بگویید، زبان‌تان را پاک می‌کنم. بشنوید، گوش‌های‌تان را می‌شویم. بخوانید، چشمان‌تان را تطهیر می‌کنم.» و ما نکردیم. یا کردیم و باور نکردیم. یا کردیم ولی . . . شب‌های قدر به هر دری می‌زنیم تا خدا ما را ببخشاید و خلوت‌ترینِ درها در این شب‌ها درِ خداست؛ باب الله! به هر جا سر می‌کشیم، جز آن‌جا که باید! پس از تو مدد می‌جوییم مولا، که «بکم ینزل الغیث»، «بکم یقبل الطاعه»، «بکم یعرف الله» . . . شنیدیم که خواندن و نوشتن، شنیدن و گفتن فضایل علی علیه السلام عبادت است. شنیدیم که گناهان را فرو‌ می‌ریزد. باور کردیم. نوشتیم. تو چه می‌کنی؟ با ما همسفر خواهی شد؟ خواهی خواند؟ باز خواهی گفت؟... «یا علی» این همه اصرار برای بهره از شب‌های قدر بیهوده نیست، در عالم بالا خبری‌ست . . . ما را نیز در زیر جوشنِ کبیرتان، یاد کنید . . . سخت گرفتاریم در این دنیا!